Moito antes de que o sol comezara a clarexar pola fiestra do meu cuarto, xa espertara. Sentíame cheo de enerxía, por fin era o meu día. Ía a ser o meu primeiro aniversario dende que nos mudaramos; despois do duro que fora para min deixar as amizades que tiña na cidade onde vivíamos antes, estaba desexando ter novos amigos aquí.
E que mellor que unha gran festa para facer amizades.-pensaba.- Con moitas lambonadas, xogando as agachadas, unha piñata de cores que mercara papá, e unha gran torta de amorodos e tona.
A verdade, tremía da emoción só de pensalo.
Non sei cantas voltas din na cama ata que me decidín a erguer para ir o cuarto de baño. O volver para a cama, non quería durmir, así que puxen a tele, baixiña, para non espertar os meus pais. Antes de ter tempo de ver nada, un ruído agudo rompeu a soar na quietude da casa. Era o espertador do meu pai, que tocaba para avisar de que se tiña que erguer para ir o traballo.
Traballo que era o responsable de que tivésemos que mudar de casa.
Mamá convencerame de que era para mellor.- Agora papá vai ser xefe, e vai gañar máis cartos, e ademais, estaremos máis cerca dos avós. Veras como a nova casa vaiche gustar tanto como esta ou máis, eh? Ratiño.-Dixérame secando as bágoas que me esvaraban pola cara, antes de pechar por última vez a porta do fogar que sempre lembrarei.
Apaguei a tele, non quería que papá me descubrira véndoa a esas horas. Esperei pacientemente mentres ía o cuarto de baño para se arrombar. As sete e medía entrou de puntillas no meu cuarto e púxose o meu lado, mentres eu finxía que seguía a durmir.
-Feliz aniversario pequeno.-deume un bico na fronte e remexeume un pouco os cabelos; eu abrín os ollos para sorrirlle.
-Grazas papá. Vas vir a festa?-pregunteille inocentemente, erguéndome un pouco.
-Non sei fillo. Vou procurar estar, pero xa sabes que teño moito traballo.
-Pero mamá dixo que agora es o xefe. Se es o xefe podes mandarlle a outro que faga as cousas, non si?-estaba decepcionado, e notábaseme na cara. Eu quería que estivese comigo.
-Veras, as veces, o xefe é o que máis ten que traballar.-explicábamo cun sorriso tristón que mudou no último segundo- Pero sabes unha cousa, tes razón, por un día vou ser un pouco egoísta e voume escapar para estar contigo. Durme un pouquiño máis, antes de que mamá veña a sacarte da cama. Pero non moito, eh?- deume outro bico e marchou a traballar.
Nin que dicir ten que non durmín nada. Pasei todo o rato fantasiando no día perfecto que desexaba. Na clase, repartiría caramelos, os nenos cantaríame o “cumpreanos feliz “, e tiraríanme de vagar das orellas. Como facían os meus antigos compañeiros.
Tan só facía dez días que comezaran as clases, e aínda non tivera tempo de intimar con ninguén, así que obriguei a miña nai a que mercara invitacións para todos os rapaces. Os minutos pasaron, seguramente co ritmo adecuado, pero para min voaron, ata que miña nai viume a sacar da cama.
-Arriba ratiño, que xa son horas.-entrara no cuarto como sempre facía, suave, como unha pluma flotando no aire, como a brisa no mar nun día despexado. Descorreu a persiana de vagar e díxome cun sorriso fermoso- ¿Non pensaras chegar tarde a clase no día do teu aniversario?
-¡Nooon! Voume lavar agora mesmo.-exclamei dando un brinco na cama para sorpresa de mamá.
Fun o baño e aseime máis rápido do que normalmente acostumaba. Laveime a cara, fixen pipí e me cepillei os dentes con enerxía. Volvín ó cuarto e púxenme a roupa que a miña nai me deixara enriba da cama.
Case non o cría, era a roupa dos domingos, a que nunca me deixaba poñer. Para cando cheguei a cociña mamá aínda non rematara de preparar o almorzo.
-¡Xa estou!-sorprendina mentres remataba de preparar o zume de laranxa.
-¡Ah! Xa estas aquí.¡Hai que ver que axiña remataches hoxe!-díxome cun candor que só unha nai pode dedicarlle a un fillo, o poñer diante de min o zume e a leite.-Se fixeras igual todos os días, non me tería que anoxar nunca contigo, pulguiña.
-Xa pero é que hoxe teño moitas ganas de ir o cole. Onde están os caramelos para repartir na clase, mamá?-pregunteille o fin do primeiro grolo que lle din o zume.
-Tes que me perdoar fillo. Xa sabes que onte pola tarde tiven que ir o médico. Cando saín, as tendas xa estaban pechadas, e non me deu tempo a mercalas.-non sei que me pareceu máis amargo, se o zume, ou o dos caramelos.-Pero non te preocupes, voute compensar na festa, pola tarde.
-E que lles digo os rapaces no cole?-pregunteille decepcionado.
-Dilles que quedaron esquecidos na casa, e que llos das na festa.-chiscoume un ollo como facía sempre que quería buscar a miña complicidade.
-Esta ben- respondinlle cun ton un pouco lánguido.-Pero tes que me prometer que os vas ter pola tarde.
-Hai que ver o que bo que es. Queda prometido, vale?-díxome erguendo unha man aberta a altura do peito.
-Vaale.
-Veña, e agora bule que vas perder o autobús.
Comín os cereais a grandes culleradas, e bebín dun grolo o resto de leite con cacao que me restaba. Mamá xa me agardaba na porta coa bolsa da merenda, así que púxenme de pé e apresureime a lavar a boca e as mans. Fun correndo a xunto dela e dinlle un bico despois de que me axudara a poñerme unha chaqueta, que para goce meu, era a miña preferida.
-Vai con coidado, ratiño.- díxome dende a porta.
Eu só tiña que esperar fora, no portal a que me recollera o autobús. E non pasou moito tempo ata que apareceu. Como de costume, unha mestra que tamén viaxaba nel, baixou para axudarme a subir. Sentei nun asento, dos do medio, e continuei a cavilar na festa da tarde, cando uns cativos maiores ca min, e que sentaban detrás comezaron a meterse comigo.
-Es un bebe, ten que axudarte a mestra a subir o bus, que ti só non podes.-comezou a burlarse un, con esa melodía tan característica e cruel dos nenos.
-Para! Porqué dis iso?-aquilo, no día no que cumpría seis anos, parecíame unha ofensa total. Eu non tiña a culpa de que a mestra confundiran a miña falta de estatura cun problema de desenvolvemento, e en ningún momento lle pedira axuda. Claro que tampouco lla rexeitara.
-Si que es un bebe, que non sabes facer nada ti só.-respondeu o outro a vez que deixaba caer un bolígrafo rebentado enriba dos meu pantalóns novos, feríndoos de morte. Ollei incrédulo para a mancha de tinta azul en forma de nube antes de poder reaccionar. Pero o mangallote aínda non había rematado coa graza, e escachaba a rir, a comparsa có outro.-JA, JA, JA! Ves como es un bebe, xa te emporcaches todo!
Erguinme dun brinco, como se me deran un calambrazo, e con toda a furia que o meu metro trinta me permitía, pegueille un empuxón e berreille que era parvo. Non me facía falta cumprir seis, nin sete anos, nin ningún máis, para saber que acababa de meterme nunha lea considerable. Os dous mangallotes íanme esnaquizar.
Grazas a Deus nese momento chegamos a outra parada, e a mestra volveuse para mirarnos cunha cara que logrou parar os zipi e zape aqueles, e a min particularmente, darme medo.
-Anxo! Raúl! Que andades a argallar? Teño que ir aí, ou que?
-Nos non fixemos nada mestra!-responderon o unísono a vez que se sentaban dun golpe, facéndose invisibles detrás do respaldo do meu asento. Por incrible que poda parecer, os dous rapaces non volveron a molestarme, e puiden dedicarme a pensar en como llo ía a explicar a miña nai. Estaba case seguro de que se ía a anoxar comigo, aínda que non fora culpa miña.
O chegar a escola, paseniñamente, fun cara a miña clase. A mestra xa estaba na porta, esperando a que todos entraramos, e atenta para que ningún neno se desperdigara polos corredores. Nada máis verme, fixouse, por moito que eu o tratara de disimular coa bolsa da merenda.
-Roi, que che pasou nos pantalóns?-a súa mirada era doce. Non como a de mama, pero reconfortante igualmente. E aínda que eu tan só era un cativo, lembro que xa sabía que ser un larapetas non daba moi bo resultado. Así que inventeime, unha escusa, o mellor que fun capaz.
-É que…, se me rompeu un boli no peto.-dáme a risa de pensar en como puiden crer que podería enganar a alguén con esa trola. A mancha estaba bastante lonxe do que viña a ser a zona de influencia dos petos. Pero a mestra pareceu comprender que era mellor deixalo así, e non me mareou con máis preguntas.
A maña pasou allea os desexos que eu tiña para ela. Tranquila, pero allea. As clases sucedéronse unhas a outras como o paso das horas tiña previsto, e ninguén se me acercou para felicitarme, nin para tirarme das orellas, nin tampouco preguntaron polos caramelos. Teño que recoñecer que isto último era o único que en certo modo me aliviaba, aínda que tamén me deixaba un poso amargo.
Faltaban uns minutos para que o timbre da escola soara anunciando o fin das clases por ese día, e eu non sabía que facer. Por un lado dábame rabia que ninguén se lembrara de min, e non quería avisar para que viñeran á festa. Pero por outro lado tiña medo de que se non avisaba tampouco viría ninguén. Por ode de lista, un tras outro fomos, gardando os libros no armario da mestra, e regresamos os nosos pupitres. Mentres remataba de recoller o lapis e a goma de borrar, o compañeiro que estaba o meu lado comezou a falar comigo.
-Miña nai díxome que te dixera, que non pode levarme ás cinco, pero que ás seis chegaría a túa casa.-alegreime de ver que estaba triste por iso.-Paréceche mal?
-Nooon! Ven cando poidas. Vai a haber torta de amorodos con tona e miña nai prometeume que tamén vai a haber unha sorpresa.-respondinlle feliz, como posuído por unha forza torrencial.
-Vale!-o outro rapaz tamén me sorriu, pero ademais, o feito de que se lembrara deume forzas para erguerme e ir a xunto da mestra, que estaba rematando de borrar o encerado.
-Mestra, hoxe e o meu aniversario e gustaríame recordarlle os demais a festa que vou facer.-ela volveuse cara min sorprendida.
-Como non me dixeches antes que estabas de aniversario? Houberámosche cantado o “feliz no teu día”.
-É que esquecinme dos caramelos na casa, e dábame vergoña.-ela reprimiu un sorriso e chamou a atención de todos os nenos da clase.
-Mirade, o voso compañeiro Roi quere contarvos algo.-no momento que vin que tiña que ser eu o que falara diante de todos case me da algo. Non sei por que pensei que sería ela quen llo diría os nenos.
-Po…, Pois, é que hoxe é o meu aniversario…, e quería saber se ides a vir a festa. Esquecéronseme os caramelos na casa, pero pola tarde xa vos los dou.-isto último era totalmente prescindible, pero estaba nervioso, e falaba por impulso. Afortunadamente nas caras dos nenos debuxáronse unhas mocas de felicidade, mentres asentían coas cabezas, armando un pouco de balbordo.
-Oe, Roi! Para min tamén vai a haber caramelos?-preguntoume a mestra risoña.
-Si! Mañá llos traio seño.-o de seño era un vicio que me quedara da miña antiga escola, sorte que esa vez quedou solapado polo estrondoso chiar da serea. Todos os rapaces se levantaron dos seus pupitres e dispuxéronse a saír. Algúns pararon o meu lado para felicitarme, e aliviar o meu pesar, aínda que non o superan.
De volta no autobús, a mestra que compartía liña coa miña, quixo volver a axudarme a subir o aparello. Non sabía como llo ía a dicir, pero despois do acontecido, non podía permitir que continuara con esa actitude proteccionista comigo.
-Mestra, podo eu só.-díxenlle coa cara máis sería que coñecía, no momento no que me quería agarrar da man. Ela sorprendeuse un pouco e ollou para min con dúbidas, pero o final accedeu a miña pretensión. Con dificultade e apoiándome no pasamáns, pois as miñas pernas non me daban para subir moi ben os chanzos, accedín o interior do bus. Fixeime onde se sentaban os nenos que me estragaran o pantalón e senteime na outra punta. Xa tivera abondo có da maña. Que me deixaran saír sen un raspuño xa era un éxito, non había que tentar a sorte. Ademais, aínda me quedaba explicarlle a mama o da mancha no pantalón novo. Non tiña nin idea de como o ía a facer. Seguro que se anoxaba comigo. Ao menos, quedábame o consolo de saber que os meus compañeiros ían a vir a festa. Xa estaba mais cerca de facer amizades, de ter con quen xogar polas tardes. Devecía por volver a pasar as tarde xogando con alguén. Como facía no sitio onde vivíamos antes.
Cando cheguei a casa o coche de papá estaba aparcado no garaxe, e mamá agardábame no portal. Volvín a colocar estratexicamente a bolsa da merenda, rezando por que non se dera conta do borrón de tinta.
-Ola ratiño! Que tal na escola?
-Beeeen! Os rapaces, tooodos, dixeron que van vir a festa!
-Que che pasou no pantalón?-a miña emoción traizoarame, e deixara o descuberto a mancha.
-Uns nenos maiores mancháronme cun boli. Estas anoxada comigo?-pregunteille con medo. Pero para sorpresa miña díxome que non pasaba nada, deume un bico e acompañoume o interior da casa, semellaba cansa. Papá estaba cociñando, algo que só facía os domingos e festas de gardar, cun delantal que quería simular o corpo dunha galiña de plumas brancas cunha paxariña vermella.
-Papá! Xa estas aquí! Que ben!- berrei botándome os seu brazos.
-Como non ía a estar no aniversario da miña pulguiña.
Xantamos os tres xuntos, e o rematar, eu recollín a mesa, e meu pai limpou os pratos. Mentres, mamá descansaba un pouco no sofá, non se atopaba moi ben. Cando rematamos de recoller a cociña papá quitou o coche do garaxe, e comezamos a montar as mesas para a festa. Levabamos o redor dunha hora e media preparando as cousas, cando me acordei dos caramelos e fun correndo a xunto da miña nai.
-Mamá! Onde están os caramelos?-ela seguía tendida no salón e tiña a cara un pouco pálida.
-Están aí, na cociña, o lado do leite.-respondeume languidamente. Din a volta e votei a correr para collelos. O caso é que non sei como fixen, pero tropecei coa alfombra, ou con algo, e fun bater coa cabeza contra o marco da porta. Non é que o golpe fora moi forte, pero tiña o día mimoso e deume por chorar. Pronto os miñas bágoas quedaron tapadas polos queixidos da miña nai. Meu pai apareceu a carreira.
-Xa esta aquí!-berroulle mamá.
-Vale, vou polas chaves do coche!-eu non entendía nada, acababa de darme un croque tremendo contra a porta e ningún dos dous me facía caso. Pero o fixarme na cara de dor de mamá pasoume de súpeto o meu. Que lle pasa?- Preguntábame a min mesmo. Meu pai volveu a aparecer un instante despois coas chaves na man.
-Respira, respira! Tranquila vamos chegar a tempo o hospital.-dicíalle a mamá mentres a axudaba a erguerse do sofá.-Veña Roi vamos para o coche.
-Pero…, a festa…-non daba crédito, apenas faltaba un chisco para chegaran os nenos, e tiñamos que marcharnos.-E os meus novos amigos?
-Mira agora temos que levar a mamá o médico. Colle un lapis e un papel e déixalle unha nota. Prométoche que cando mamá se poña ben facemos a festa. Apúrate, vou a axudar a mamá a entrar no coche.-Miña nai ensinarame a ler e a escribir moito antes que os mestres na escola, e facíao perfectamente, así que fun correndo o meu cuarto e escribín nun papel o seguinte:
Miña nai púxose mala. Temos que ir o médico. Cando se poña ben faremos a festa. Perdón.
Roi.
Baixei as escaleiras rápido como un raio, collín un anaco de fixo e peguei a nota na porta da casa. Meu pai xa arrancara o motor do coche e viña a cerrar a porta da casa con chave, mentres mamá coa cara branca como o papel bufaba no asento do acompañante, cando unha furgoneta pintada a lunares de colores aparcou detrás de meu pai. Dela saíu un home vestido de paiaso, cunha perruca laranxa, o nariz vermello, e uns inmensos zapatos.
-A festa ten que quedar para outro día.-apresurouse a dicirlle papa.-Teño que levar a miña muller o hospital. Xa o chamarei.
Entramos no coche e papá pisou o acelerador ata o fondo, mentres a cara sorprendida daquel home disfrazado perdíase na distancia.
Non sei canto tempo tardamos en chegar, pero seguramente non foi moito. Lembro como adiantábamos a todo o que se movía pola estrada, mentres papá pitaba indiscriminadamente. Parou o coche diante da entrada de urxencias do hospital, bloqueando a entrada, e un par de enfermeiros chegaron correndo con unha padiola antes de que meu pai puidera saír. Sacaron a mamá do coche, e obrigaron a papá a quitalo de alí nese momento. Dixeron estiveramos tranquilos, que aínda lle quedaba un anaco. Aparcamos o coche e fomos correndo outra vez para a porta de urxencias. Entramos e papá preguntou no mostrador por miña nai. Indicáronnos onde estaba e fomos para alí.
Mamá estaba nun cuarto no que eu non podía entrar. Un señor cunha bata branca estivera falando con papá ao menos medía hora, mentres eu ollaba para eles sen entender nin unha palabra do que dicían. Cando remataron de falar, papá quitou o móbil do peto e chamou os avós para contarlles que ía a nacer o meu irmán, e que mamá estaba ben. Teño que recoñecer que estaba un pouco anoxado. Non podía nacer noutro día,-pensei.- alí no hospital non podía celebrar a festa, nin facer amigos.
Os avós chegaron o cabo dun anaco, e papá pediulles que agardaran comigo fora mentres non pasara todo. Así que saímos a outra sala, alí sentei nunha cadeira incómoda de plástico laranxa. A avoa estaba o meu lado, tranquila, mentres o avó andaba dun lado para outro.
-Non te fai ilusión que o teu irmán naza o mesmo día que ti?-preguntoume a avoa toda contenta.-É algo extraordinariamente raro.
-Si…, pero chafoume a miña festa de aniversario, e eu quería facer amigos.
-Xa farás amigos outro día.-díxome remexéndome o pelo.- Non penses que me esquecín de ti, téñoche un agasallo que te vai encantar.
-E que é? Avoa, dime, dime…
-Todo no seu tempo, saberás o que é cando cho dea, o día celebres a túa festa de aniversario. Vale?-non tiven tempo de responder, papá viunos a avisar de que todo saíra ben, e xa podíamos ir ver ao meu irmán.
Entrei na habitación de mamá detrás de todos os maiores, como se me quixera agachar. A avoa adiantounos a todos o carón da cama da miña nai.
-Hai que ver que cousa tan bonitiña que es!-exclamáballe a un vulto de mantas que eu non podía apreciar ben pola altura, facéndolle cucamonas, antes de dirixirse a mamá.- Que tal estas filla?
-Ben, un pouco cansa, pero ben.-respondeulle cun sorriso. O baixar a vista, tropezou coa miña.-Ah! Estas aí, ratiño. Ven ver, aquí hai alguén que quere ser amiguiño teu.
Papá colleume en peso, e sentoume con coidado na cama, o carón daquel estraño vulto de mantas. Mamá apartounas un pouco, e vin fascinado como unha cabeciña pequena se asomaba, cos olliños medio pechados. Era a primeira vez que miraba o meu irmán, e tralo primeiro segundo xa había tomado a decisión de querelo para toda a vida. Dinlle un bico na fronte como os que me sempre me daba papá. Miña nai olloume feliz, e deume outro bico a min. Erguín vista e un por un fun mirando a toda a miña familia, incluíndo o recen chegado. Xa non estaba anoxado polo da festa, xa non desexaba ter amigos a toda costa, acababa de comprender que non hai mellores amigos, que os que te queren de verdade.
fin
